Uzatmadan, Şu Tozlu Rafa Uzat Elini

Sırılsıklam bir yalnızlık akşamıydı...
Yağan yalnızlıktı ve sırılsıklamdı...
Karanlıktı...
Sessizleşen, sokak lambasıydı ki, yalnızca,
Zira, karanlıkta susamıştı aşka;

Bırakıp ellerimi ansızın;
Bütün bedeniyle sürükledi beni karanlığa,
Evin kapısı daha açılmadan, kapandı gözlerimiz yola,
Dudaklarıydı artık, sokak lambasına hayat veren tek mısrada...
Kapıyı kapatmadan fırtına da kopmuştu; tek celsede rüya...
Tensel fısıltılardan açtıysam bahsi;
Çığlıklar susmalıydı zaten, sessiz ol !

Bir O, bir Ben...

-Ya fırtına...
--Fırtına falan yok ufaklık !
-Ya az önce söylediklerin...
--Yaşadıklarım ufaklık, yaşadıklarımız.

Geceyle inatlaşmaya alışıktım...
Bu geceyi diğerlerinden ayrı kılan şeyse; sadece aşıktım...
Şu sonsuzluk dedikleri, huysuz ihtiyar; heran ölebilecek olan...

--Uzatmadan, şu tozlu rafa uzat elini...
--Ve çek al ilk eline geleni.
--Şimdi kapa çeneni !

Korkuyla beslenen, nice duygudan biridir aşk.
En kırılganı ama en büyüğü,
En kısa ömürlüsü ama yine en büyüğü...

--İşte sırf bu yüzden yoktum o uyandığında...

Ne umutluydum oysa yanıma uzandığında...
3 nokta...