Üzgünüm / Keşke Büyümeseydik

Toparlanmalıyım aslında
yazarken bile zorluyorum hafızamı
unutuyorum gelenleri.

Hayatın zorluğunu küçücükken öğrenmiştim
küçücük parmaklarım varken
büyüdüğümü zannediyorum
çünkü daha iyi anlıyorum zihniyetleri
daha iyi anlıyorum insanları.

Aslında tek kendinsindir bu hayatta
yapayalnız tek başınasındır
ne bir tutan vardır elinden
nede başına sıvazlayan
düşersin takılır ayağın çengellere
kanar yaraların
sızım sızım sızlar
sen ise sadece bakan gözlere şahitlik edersin
bir yandan da çektiğin acı ile kıvranırsın.

Anlarsın aslında iki çift göz yaşı dökerken
bakan gözlerdeki masumsuzluğu
kendine gelirsin unutursun acını
için nefret dolar
yetmez! Taşar sular seller gibi
Öfken vicdanını ele alır
hapseder kuytu köşeye
sen
savaşırsın, hep savaşırsın.

Anlarsın değeri
anlarsın değeri bilmeyeni
ve içinde yumakların birikir
biriktikçe düğümlenir boğazında sözcükler
nefes alamazsın
kaybolursun aydınlıkta
mecnun olursun
Leyla'yı arar gibi çare ararsın
ama nafile.

Gün geçer,günler geçer
ömürden bir nefes daha gider
aynı yerdesindir
acıların tadı değişmez
ya fazla sancılıdır yada az
değişiği yok
adı acı bunun
olmaz olasıca acı.

Adımlarını sağlam atmaya yelkenirsin belki
tam oldu derken
omzun kırılı verir
büyüdüm dersin
acıyı daha derin hissedersin
keşke büyümeseydim
keşke büyümeseydik
acıyı hissetmeseydik
daha mı güzel olurdu
evet
daha güzel olurdu.
Üzgünüm.