Üzülme Diye

gök yine dertli ağlıyor bugün,
sanki sen yeni gitmişsin dün.
yine içimi burkuyor öykün,
yıkılıyor içimde tahtın köşkün.

aslında güneşli bir günde gitmiştin,
o zaman ağlayan gök değil ben idim.
o gün bu gündür sineme yağar
her kar her yağmur ve hüzün.

o zamanlar küçük bir kız çocuğu,
daha bir anne kuzusu
çaresizliğe söyleyecek sözü olmayan
bir dilsiz idim.

şimdi yokluğuna her gün
isyan değil duayla sabreden,
ama en ufak rüzgarda,
dirençsiz dal gibi kırılıp,
yapraklarını döken bir güz gülüyüm.

ben hüznün rengini almadım,
renklerime bir de onu ekledim.

parlak düşlerime düşen sensizliğe
bu da lazım diye seslenmedim.

sabır gerek dediler sabrettim,
gayret dediler ayakta kaldım,
hayret dediler;sensiz de yaşadım
ve ben kırık kolumu
hep ceketimin altında sakladım anne.

omuzlarım ağrısa da ağırlığından,
bu yük senden diye ağlamadım
hep uzak durdum
bilinçaltı dar ağacından;
ben
sensiz de yaşarken,
o ağaca hep Azrail'ini astım anne.

ölüm hak yaşamak yalan
ne kadar dayansam da
yine bir avuç gözyaşı elimde kalan.

onu da akıtamam,
ağlarsan annenin mezarına dolar,
üzersin dediler diye ,
sırf sen orada boğulma diye,
ben hiç ağlamıyorum anne.