Vahiy

parmaklarıma giydiğim iyi niyetli harfler arttıkça
bir bir kırılıyorlar orta yerlerinden,
mühür vuruyorum mecburi susuşlara

sırtımda ağırlığınca ismin
tökezleyen dizlerimde uyutuyorum doğmamış kelimeleri
oysa başım çok sektirildi diz(e)lerde
ağzım burnum bozgun ertesi
bol küfürlü serzenişler kusuyorum


biri çıksa beni anlatsa bana;
'beni anla' dese yalnızca
Elleri henüz mürekkebe değmemiş çocuklar okuyacak
aklımdan geçenleri
geçerken kalmaya zorladığım cümleler kırılacak
dilimin altında

kâğıdı ikiye bölüyorum;
içimdeki tanrının gönderdiği vahiy

bu sözlerin yarısı bana ait değil