Vaktinden Erken

Hayatım baharda hazana döndü
Kuruyup, döküldüm vaktinden erken;
Gönlümün ateşi yanmadan söndü
Sevdadan söküldüm, vaktinden erken.


Yüreğim isyanda, zârdan yetimim
Yokluğun içinde vardan yetimim
Babadan, gardaştan, yârdan yetimim
Eğildim, büküldüm vaktinden erken.


Hasret fırtınası esmiş özüme
Dostlarım el olmuş küsmüş sözüme,
Felek zulüm için kesmiş gözüne
Feleğe vekildim vaktinden erken.


Ne dizde hâl kaldı, ne gözde ferim
Dünyaya kahırmış çileymiş yerim
Çekerim her yükü kaderim derim
Hep derde ekildim vaktinden erken.


Kederi gönlüme bağlıyorum ben
Âhımla sinemi dağlıyorum ben
Ölmüşüm, hâlime ağlıyorum ben
Dünyadan çekildim vaktinden erken.






05 OCAK 2010