Var Olmak

Kaybolan çağları özlerken insan,
hala duyarsa anne kokusunu
Özlem ! bunun adı derim ben.
Bir hasret türküsü gibi
içerini yakan sızıdır
nağmelerini duyumsadığın.
Akasya ağacının salkımlarını avuçlar gibi
avuçlarsın çocukluğunu.
Yangın olur düşlerin
ilk gençliğini anımsadığında.

Yarım yüzyılı seyrederken geriye doğru
karadır perdeler.
Bugüne dünden daha çok yanarsın.
Hala korkarsın,
hala,
hala ayıptır beklemek.
Ürkek bir kimsesizliktir aşk.
Dermansızlıktır ayaklarında,
hücrelerin oksijen fakiridir.

Kalakalırsın seni her ittirdiklerinde.
Ellerin boşlukta kalması
yakın çağ modası değildir.
?Alışmış olmalısın? dersin kendine.
Hiç alışmazsın.
Sessiz kabulleniştir yangın.
Kül olmaları seyre dalarsın, bekleyerek


Var olmakla,
varsıl olmak arasındaki çizgide
duraksamadan var olmayı seçmek,
en kabadayı,
en yürekli
en dik duruşumdur benim.

Umutsuz bekleyişlerdeki bir damla su
gülümsemen olur geleceğe.
Geceye,
düşe, yarına ait
umuttur beklemek.
Hiç gelmeyecek mutluluğa uzatmaktır parmaklarını.
Onurunun kırılmasıdır iki kelam ile.
Umutsuzluk,
yalnız kalmaktır hep.
Kalabalıklardayım.


30 Haziran 2009 İzmir