Varlığımda Anlamadığını Belki Yokluğumda Anlarsın.

Gelme istemem artık gelmeni.
Unuttum zaten ismini.
Hem gelen aratmazmış gideni
Yeni gelen aratmadı seni.
Çünkü onu da sevdim sen gibi.
Onu da sevdim deli gibi.
Onu sevince unuttum seni.
Onu sevmeye başlayınca
Unuttum gözlerinin rengini.
Sahi ya neydi gözlerinin rengi.
Unutmuşum ya seni
Söyler misin bana
Senin adın neydi?

Şakaydı bunlar gülüm şakaydı.
Unutmadım ismini
Unutmadım gözlerinin rengini.
İsmini unutmadım
Çünkü kullandığım iki kelimeden biri ismin.
Gözlerini unutmadım
Çünkü her zaman karşımda duruyor hayalin.

Nasıl acı bir duygu değil mi unutulmak.
Nasıl koyuyor insana değil mi?
Kim bilir az önce ki satırları okuduğunda
Nasıl nefret etmeye başladın benden.
Oysa ben her gün bu acıyı çekiyorum.
Uyandığım her gün unutulmuşluğun acısı ile kıvranıyorum.
Ağlıyorum. Sızlıyorum. İsyan ediyorum.
Ama yine de laf anlamıyor kalbim.

Şimdi bu söyleyeceklerimi iyi dinle.
Bugüne kadar hep gelmen için dua ettim.
Gelmen için dilek ağaçlarına mendilleri astım
Dilek ağaçları benim mendillerimle doldu.
Umutlarım her gün sürüyordu.
Ama bugün tükendi ümitlerim.
Bugün artık vazgeçiyorum senden.
Şimdiye kadar seveceksin diye bekledim.
Ama artık umurumda değilsin.
Artık takmıyorum seni.
Artık almayacağım adını ağzıma
Benim varlığımın kıymetini anlamadın.
Belki yokluğumda anlarsın kıymetimi.