Varsın Aydınlığa Çıkmasın Gece

Sensizliğimi terk ettim cami avlusuna
Şimdi eksik yaşıyorum şiirlerimde biraz
Koşmanın anlamsızlığını anladım
Düşlerimin kırılmışlığında
Ve durup düşününce biraz
Beyaz sayfalar açtım hayat yollarında
Fakat defter eski olunca
Uymadı hayatın dokusuna

Çünkü kınından çekilmiş kılıç gibi kirpikleri
Gözleri namluya sürülmüş mermi
Ağustos sıcağında yağmur kar
Çünkü karıştırır insan onunla mevsimleri
Onunlaysan zemheride yanmak var

Farklı olur her şiirin telaşı
Her mısrada gözlerine kanmak var
Arşınlarsın geçtiği sokakları
Her gölgeyi o'na ait sanmak var
Her dakika ruhuna akıyorken gözyaşı
Hasretini kahkahaya banmak var

Sorun ona nerden almış gülüşünün rengini
Sanıyorum gökkuşağı ona iltimas geçmiş
Bir bakışı köpürtüyor engini
Korkuyorum gözlerinin derinliğinden
Cesaret ki ruhumuzu pas geçmiş
Esirgemez kimseden merhametini
Lakin mahrum bırakır beni serinliğinden

Ondandır boynu bükük halim fotoğraflarda
Elim yanmış dilim yanmış feri sönmüş gözümün
Kendi öz suretim bile somurtur aynalarda
Tek karelik tebessüme muhtaç yaşarım
Başkasına karşı eriyim de sözümün
Hep kendimi kandırmama şaşarım

Varsın aydınlığa çıkmasın gece
Hayat döngüsünden sıyrılsın bahar
Benliğim doymazmış anladım bunu
Ruhumdaki dehliz bir dünya kadar
Boşa uğraşmışım ben senelerce
Geç anladım ömrümün zayi olduğunu