Vatanım Sensin

Kederin tam ortasında
Bir şiirin kanatlarına ilişip sana gelirsem
Hiç şaşırma!
Gözlerimden sev beni
Sözlerime bulaşan kederi ayıkla
Artık taşıyamaz oldum derdi, hüzünü
Yorgun bir coğrafyadan geldim
Esmer bir şehrin çocuğuyum
Dağımızda kar, deremizde kan kurumadı.
Acımız
Öfkemiz
Ve isyanımız gibi...




Gel otur kimsesizliğimin yamacına
Kabuk tutmayan isimsiz yaralarımı sar!




Bilirsin!
Bir anılar
Bir de yaralar terketmez insanı
İkisinde vefada zengin...




Hayatta gülüşümüz parmakla sayılır kadar az
Esmer acımız dinmek bilmedi
Bir yufka yüreğimiz var sorma sevgili
Her derdi sahiplendi
Herkesin acısına koştu
Herkesin derdine yandı
Bulutlarla, gözlerimizin kardeşliği oldu...




Bu aralar kafam bozuk!
Ülkem gibiyim yani
Hiç bir yara dikiş tutmuyor
Ben yine yokluğunda yaşanmamışlıklar biriktiriyorum
Senli anılar avutmalı içimi
Ah benim cennetim
Evveline geç kaldığım...




Bir gün acılar biter
Yıkık şehirlerin koynunda nefessiz kalan
Ve kanadı kırık o çocuklar
Güneşin ak yüzü olurlar
İşte o gün sevdaya dair yazarım
Tüm hüzünlü imgeler
Kalemin ucunda dağılır...




Yokluğunda ayaz yaşadığım!
Bir yanda sensizlik
Bir yanda acım ülkemle büyür
Duasız bir ayinde Tanrı aşkına düşenler
İnancı kesip kesip satıyorlar
Alıcısı
Peşinde koşan çok!
Anlatan
Anlayan yok!




Artık çok şeye savunmasızım
Gidenlerin
Ölenlerin
Hesabını tutamıyorum
Ölenlerle kan bağım yok belki
Aynı gökyüzü
Hava
Su
Toprak
Bayrak
Ve can bağım var...




Bu yüzdendir kendimden firar edip
Sana gelişim
Yıkılan her şehirde
Atılan her kurşun da ölüyorum!
Yüreğine yakın bir yerde olmalıyım
Nazım
Niyazım
Memleket kokuşlum
Toprağım,
Vatanım sensin...