Vaveyla

göğsüm kırk bin yerden  kırık

çağ şeyh doğurmaz bir vakitte

alnıma koyduğum şu dağınık orman

suyu ateşle söndürsün diye 

geldim kapına işte

ah kalbimin 

viran evinin kilitli kapısı

sana koştuğum şu dağları omuzlamaz mı hiç

toprak 

ve ak diye bellediğim kuytuya

sığdıramadığım baharı

on iki yerinden vuran şu çocuk

uçurtmasından kopan bir ip değil de nedir 

dedim

bağlanmak için temas etmek gerekmez be

söylesene pirim

rüyaya rüya aldım, atlara taylar koydum da

koşmak için ayaklar vurdum renklere

yine de gidemedim bir santim

aç vadilerini düşenlere şimdi

güneşin yüzünü yırtan arsız yalnızlık

sana akıyor tuttuğum şu halsiz hayat

ne denir ki arta kalmış olana

veda mı heba mı

göğsüm kırk bin yerden kırık.