Ve Çarpıyor Karanlığa Tren

Seni çok kandırdılar değil mi kalbim

Öyle ki ansızın düşündükçe

İçimde uzanıp giden raylar uyanıyor

Bir tren var, rotası meçhul!

Titriyorum... Sallanıp duruyor vücudum

Sanki vagonlardan fışkırıp çıkacaktı

Al renkli gözyaşlarım

Ağrıyorsun değil mi kalbim...

Karanlığa son sürat gideni durduramıyor kimse

Tutamıyor kimse elimden boşluğa düşerken

Eziliyorum!

Ruhum rayların altında sitem ediyor bana

Seni soruyorum kelebeklere, kalbim

Bulutlarda ağaran günlere seni soruyorum

Kırık kapılarının ardında seni arıyor gözlerim

Tutuşup kalıyorum saçtığın alevde

Gecenin bilinmedik bir vaktinde geliyorlar

İrkiliyorum...

Seni benden alıp götürecek olanlardan çekiniyorum

Melek miydi sahi onlar

Yahut birkaç serseri kabus muydu 

Yardım et bana nolursun...

Yordular beni de seni yordukları kadar

Yağmuru kökünden kesip atamadım yanaklarımdan

Kovamadım kirpiklerime sığınan korkuları

Dokunamadım sana 

Sana seslenmeye cesaret edemedim 

Ve çarpıyor karanlığa tren , kalbim

Parçalanıyor ruhum!

Belirsizlikler ülkesine benim de adımı yazıyorlar

Beyaz bir kumaş tutuşturuyorlar avuçlarıma

Sana hoşçakal diyemedim...

Düğümlenip kaldı her şey boğazımda

Oysa ben sana kağıttan gemiler yapmıştım 

Dingin sularda oyanaman için