Ve Sen

Duygularının ayaklandığı oldu mu hiç benliğinde?
Gecelere haykıran türküleri üfleyebildi mi dudağına yapışan ah'lar
Ve konuştu mu seninle yıldızlar?
Hani anlatılır ya masallar, ya da masum hikâyeler
Hangi karakter olduğunu bulabildi mi çocukluğun?
Aldandın mı sende meleklerin çağrısına
Ağladın mı hiç katılırcasına?
Yada öfkenin boynuna yapışan ellerin silebildi mi kanını...

Sen hiç cesur davranabildin mi hayata
Meydan okuyabildin mi denizin köpük köpük dalgasına
Tek başına savaşabildin mi ayaz gecelerin koynunda
Sen mükemmel olmaya bir adım atarken,
Gecelerde sakladığın hüznün pembe taktımı düşlerine
Kahkahalarının ağır bedelini ödetti mi kirpiğine asılı kalan her damla
Kimsesizliğin aldattı mı hiç seni
Ve sen hayatın sinesine kahkaha atabildin mi gürlercesine?

Ah sen;
Annenin kucağına her gün doğandın
Her gün ölümün acısını çekendim ben
Özlemini giderendin
Özlemin yetimliğini yaşayandım ben
Sevaplarını alıp günahlarını cebime atıp da gidendin
Korkakça kaçışlarının bedelini ödeyendim ben

Zavallı duygularının esirine kapıldın
Yoksulluğun şehrine tükürürken
Varlığının sürüklediği lügatin gecelere karıldı
Savaş mahpushanesi avuçların
Dilenci kızın yüzüne yapışırken yok oldun!
Hoyratlığını emziren kadının göğsüne yaslanan cenini
Düşünmeden astın cellâdın kanadına
Kızgın dudakların vebaliyle yanacağını unuttun

Çaresizliğinin aynasına yapışan duaların vardı
Geceler boyu kustuğun kâbusların
Ve acıların
Hesapsızca kurduğun oyununun palyaçosu yalnızca sen oldun...