Veda Güncesi

Sevdanın ayakları çıplak
Kalp üşüyor tam ortasından
Kelimelerin bittiği yerden başlıyorum
Gözlerimde huzurevi sessizliği
Aynalara kırgın ruhum!

Sevgili!
Sen bahçendeki gülleri deriyorsun
Kırgın bir tebessüm gözbebeklerinde
Alelacele gömüyorsun bizi toprağa
Saklıyorsun nefesimdeki gölgeni
Kızıyorum elbette
Sonra anaç bir edayla okşuyorum saçlarını yine!

Kelebekler son seferine çıkmış
Benekleri solgun
Belli ayrılık vakti
Yaz yağmuru kadar sürmeyecek vuslat
Bile bile sevdim seni
İntihar bombacısı gibi
Gönüllü ölüm elçisi oldum bakışlarında!

Şimdi telaşla kokunu topluyorsun tenimden
Ellerini arkana saklamışsın
Gözlerin kapalı
Erken uyanmışsın bu bahar
Tasın tarağın neyin varsa
Hazır kapının önünde
Ayrılığı hala oyun sanıyorsun!

Kısık hüznün sesi
Acılar sinsice istila ediyor kalbi
Merasim istemiyorsun uğurlarken yarınları
Vedalar kurdeşen döküyor içimde
Binlerce kadeh kaldırıyorum yokluğuna
Sen yalnızlığı yudumlayarak gözlerimden
Gidiyorsun!

İnatla tutuyorsun yük gemilerinin demirlerini
Parmaklarında izi çıkmış terkedişin
Martılara atıyorsun parçalarını anıların
Sana üzülüyorum kendimden çok
Sarılıp uyuyacak tüm hayallerini yok ediyorsun
Ve azık bohçandaki simide bulaşmış keder
Farkında değilsin henüz
Her lokman ihanete çıkar bundan sonra!

Ben yine her zamanki gibi
Paspasın altına bırakıyorum anahtarları
Menekşeleri yine sulamadan çıkıyorum evden
Her dönüşüm yalnızlığa
Sokağa çıkışlarım sana rastlama umutlarında
Boşa kürek çekiyorum sığ sularda
Bir ölünün dirilişini beklemek gibi seni özlemek!

Nikotin kokulu gecelerden kalma ağzımın tadı
Umrum sabrımdan taşmış
İliklerime kadar seninim yine
Çaresi yok bu hastalığın ne ilimde ne bilimde
Sevgili!
Sen açarken goncalarını başka topraklarda
Ben bizi yazıyorum yine sayfalarca
Sesinin düşmediği gecelerde
Sen iz/sli ömür duvarlarıma!