V/edalı Kapanış

-hazanların yaraları ile birleşmiş yürek sancıma-

bir çift masum göz gördüm aşk yazılı kitap kapağımda
kahverengiydi
yalnızlığa boyanmış olmalıydı gözleri
baktıkça özletendi
rengarenk ışık gördükçe küçülen gözbebekleri

masallardan topladım yıldızlarımı seher vaktinde
küçük bir veda salladı ruhumu gökyüzünden denizlere
vedayla doldu günlüğüm belki bembeyaz defterde
kısık sesle bağırdı
'gitme'
deyişlerini duyardım ruhumun derinlerinde

kahverengi bakışlarına aldandım oysaki
mizah dolu düşlerime güldün belki de
sen
ince yolunu incelerken hayatının
ben
ince çizgimi yerleştirdim ömrüme

-gecikti yıllarım erbabında-

kahverengi miydi gözlerin
ela mıydı, yeşil mi?
***
unutulmuş bir çift paçavra gibi atarken kalbimi
ben yazıyordum
ilham kaynağı kahpe rengi gözlerini

veda diledi yüreğim son satırlarımda elveda okurken
edalı gülümsemeyle ve
vedayla kapandı tüm perdeler mutsuz aşk ilinde