Vehim

Oturup dünyanın terasından
En içerlere baktım
Kaçan kim kovalayan kim
Hepsi kendi içinde haklı
Haksız olan ben miyim?

Süzülüp tam yanına
Kalbinden vurulup yatan adama
Daha kanı kurumadan,
Tutup elinden,
Eğildim nefesine,
Duydum tüm yaşamı
Uçan bir lahzaydı ömür,
Kanatlanmış, Azraillin kollarında;
Anladım,
Kader vardı...

Bir gülün yaprağında duran çiğ idim
Damladım sevgilinin eline
Aktım aşkın içinde
Buldum kendimi
Sevgilinin gözlerinin
Baktığı yerde

Birbirlerinde kaybolan, aşkın yeriydi
Zaman donmuş,
Aşk gönlün derinine akmış
Bilinmez bir dil;
Anlayanlar ki sevgiliymiş.

Tüm önünde eğildiklerim
Gözümden düştü birbir
Anladım, bu düşüşte,
Tek olan yaradana gidişte
Ruh billurlaşır
Görünür her yer
Nur içinde nur

Topladım tüm zanları
Nasıl titrediler karşımda
Dedim ki neydi bunca zaman
Beni korkutan vehim.


Gücün elleri kurumuş
Merhamet, adalet, sevgi
Atılmışlar dört bir yandan
Sarmışlar insanlığın kanayan yerlerini
Zalim olan anlayış
Taptığım güçlerle;
İçimde yuvalanmış
Uslanmayan deli nefsteymiş.

Hey beynimin içinde kaynayan
Vehim,
Göçmeden ömrümün son kervanı.
Uslan ve bil kendini.