Vicdanın Mahkemesi

Bir Serzeniş yolunda yürümek zor zanaat.

Onca karmaşadan sıyrılmak her yiğidin harcı değil

Kendimden pay biçerim de ne taşların altından çıkmışım.

Ne yara bereden geçmişimde çürüyüp tomurcuklanmışım.

Kaderin yazgısına kalem değdiremedik.

Oysa Yön verebilirdik akışına gider dedik,

Her şey yokuş aşağı gidiyordu fark edemedik.

Acıların kazalarında ağır yaralar aldık,zaman kaybettik!

Bana Aşkın defterin açtırmayın kalple tutulur bir şey  yok.

Kimsenin günahını almayalım yaşananlar hepimizin günahı,

Ne kadar sevdiğim varsa O Kadar Ayrılığım var işte 

Ve ne kadar mutluluklarım olduysa Bir O kadar Mutsuzluğum vardı.

.

Bu şiirin sonu Vicdanın Mahkemesinde bitti...