Vur Kadehini Be Osman Ağa!

vur kadehini be Osman Ağa!
bu akşam da çöreklenelim sarhoşluğa...

yaz susuz
rakı susuz
gözlerimiz ölesiye uykusuz...

hani kan çanaklarımıza doldurup içsek rakıyı,
pek reva!

düşünüyorum da,
bunca yıldır bizi bir tek meyhaneler mi paklamış
yaz susuz
rakı susuz
bakışlarımız ezelden umutsuz...
çıkmadık can'dan ümit kesilmez ama
bizde can da, canan da kalmamış!

vur kadehini be Osman Ağa!
vur ki
gönlümüzün buzları erimeden,
tazeleyelim şu mereti!

belki birazdan eski bir sevda düşer aklımıza
yani inceden...
sonra o muhabbet başladımıydı,
ya içmeyi unuturuz usulünce
yada yine kovuluruz meyhaneden,
çenemiz düştü diye...

hayat ağır
ölüm, daha da ağır
vur kadehini be Osman Ağa!
belki bir gecede, saçlarımız ağarır
ölünce,
?Rakı Baba? olur adımız mahallede
gülme, olur mu olur
hayat durur ve boş bir gurur sarar dört yanımızı...

biliyorum,
birazdan başlayacaksın sen
?ah ulen Necla yaktın beni? diye
?o keman kaşları, o simsiyah saçları...?
bense, ?bütün suç Necla'da mı? diyeceğim sana
?aldatmayacaktın gül gibi kadını?...
iyisi mi,
vur kadehini be Osman Ağa!
hiç anmayalım maziyi
deşmeyelim yaramızı...

meyhaneci! baksana buraya!
bizim hüznümüz boyumuzu aştı
sen en iyisi,
bir şişe daha getir bizim masaya
?şişede balık? misali,
becerebilirsek eğer unutalım acımızı
yok beceremezsek de
içelim annadın mı...