Vuslat da Ayrılık Kadar Mecburdu

Mecburi bir ayrılıktı bizimkisi,
Oysaki seviyorduk deliler gibi...
Düşünemezken ayrı geçecek bir saniyeyi,
Kalplerimiz ayrılığa hüküm giydi.

Bitmeliydi bu sevda.
Başka yerlerde,
Başka kişilerde aramalıydık aşkı.
Öyle yaptık bizde,
Yıllarca koştuk başka aşkların peşinde.
Anmadık birbirimizin adını,
Kalplerimizden söküp atmak için uğraştık aşkımızı.
Başkalarıyla sarmaya çalıştık yaralarımızı,
Ama hiç kimse derdimize çare olamadı.
Dolduramadık kalbimizdeki boşluğu ,
Bulamadık başkalarında, aradığımız aşkı, mutluluğu.

Özlem ateşi bizi yaktı kavurdu,
Yerden yere vurdu.
Rüzgârın dökülen yaprağı savurduğu gibi
Oradan oraya savurdu.
Acılara doyurdu.

Nasıl ki mecburi bir ayrılıktı bu
Vuslat da ayrılık kadar mecburdu.
Yoksa bu sevda bizim sonumuzdu.

Katlanmamızın nedeni her şeye,
Bir gün kavuşabilme umuduydu birbirimize.
Olmasaydı bu umut kalbimizde,
Vazgeçmiştik her şeyden belki de.

Kader bu kez bir sürpriz yaptı bize,
Kavuşturdu seven yüreklerimizi birbirine.
Değdi çektiğimiz bunca çileye,
Mutlu sonla bitti bu hikâye.
Darısı tüm sevenlere.