Vuslat Muamma

Kederle başbaşa yola çıktım demin
Hasretin yoldaş oldu ıssız sokaklarda
Bulutlar doldu, yağdı hüzün yağmurlarını
Kaldırdım başımı göklere
Korkulara inat, umutla
Açtım ellerimi iliklerime kadar ıslandım
Ufuktan seslenince sesinin renkleri
Zifiri karanlıkta, kor ateşlerde
Yanan kalbime su serpildi
Hayalinle yürüdüğüm yollar
Gül bahçelerine döndü
Gördüğüm her gül güzelliğinle yeşerdi
Senden aldı tüm güzelliğini çiçekler
Senden aldı esasen rengini denizler
Senden aldı sesini aşkla öten bülbüller
Düşlediğim hayalleri süsleyen
Gözlerinin rengiydi
Savrulma sen şimdi düşmesin
Saçlarının arasında yeşeren gül
Mutlulukla yoğrulsun bedenin
Keder uzaklaşsın düşmanmışcasına senden
Saçların örülmüş olmalı güneşe
Bakışların süslermiş gece gökyüzünü
Ancak varlığınla yaşanır bu şehirde
Gülüşünle aydınlanırmış karanlıklar
Sana seslenmek için yazılır şiirler
İstanbul'a benzer iklimin
Vuslatın ulaşılmaz bir kör noktayken
Hasretle solar hayat çiçeklerim...