Ya Sin (ey İnsan)

Ay/kırı bir ay doğmuş olmak gerek
Hep gerekler üzerinden yürüdüm.
Gerek, lazım, olmalı, çünkü, sebep
Daha niceleri,
Bir sağlam yer,
Rehber aradım, bu kevgir olan
Aklım ve ben.

Yetmedi, bulamadı döndü
Ay/kırı döndü.
Doldu bir sürü ay/kırılık
Öbek öbek, yığdım sipere
Artık tek değil
Aylarca biriktirdiğim
Karşı duruşlarım, sorularım,
Bir direniştim;
Aykırılığım ve ben.

Tüm cüceler, devler
Hucüm ettiler,
Kolkola girmişti.
En önde asabiyet, ırkçılık çığırtkanları
Ve ardından meleklere tapan insan azmanları,
Dört koldan yayıldılar.
Şeytani nutuklarıyla vurdular sipere
Kaç çeşitti duruşları, sayamadım.
Lakin topladım ki hepsi bir
Kendi acizliğini bilmez bir kir...

Her Tekbirde devrilir bu yokluk ordusu
Güçleri yoktur, şeytani hilelerdir bunlar
Nasıl Musa önüne atıkları ipler ve değneklerse
Yaptıkları sihri yok eden
Hak olan
Tekbir olan Yaradan.

İşte tüm aykırılıklarım,
Bir Hak kalsın diye,
Temizledim,
Beynimin hücrelerini birer birer.
Ne şeytan
Ne bir meleğim
Ya Sin hitabına muhatap,
İnsan olan
Eşrefi mahlukat insanlardan biriyim.

(Mayıs 2010 İstanbul)