Ya Sonra

eşref saatindeyim
nereye dönsem bir ruh katili
-kurtların ve kuzuların sessizliği;
feryadı boğar gibi susuyor!-

gayya kuyusunu kazıyor!

nereye baksam iki yüzlü aynalar
kum gibi çoğalmış ufumet
genzimi yakıyor

şuursuz ve ürkütücü bir sessizlik var havada
-otur oturduğun yerde sesini çıkarma!
ya sonra..!

dar alanda kısa paslaşan yürek sesleri
üçüncü sayfa haberlerinde boy gösteriyor
/neşemi kaybettim, hükümsüzdür!/

tabloda ölümsüzleşen an'lar çoğaldıkça
evrenin sesi düpedüz yalnızlaşıyor

oysa ne güzeldir "yandırma"
esamisi bile okunmuyor
-kimse ormana bakmaktan
güzelim ağaçları görmüyor!-
kes babam kes

üçüncü göz,hayatı üfleyedursun
makus talih değiştirilebilir mi?
varsa beri gelsin

hanidir hizaya gelemiyor ellerim usta
parmaklarım yanıyor
şimdi yazabiliyorum ama
peki ya sonra..!
...

Nisan 2011 İzmir


"Yandırma"
Egeli bahçıvanlardan bir deyimmiş bu."Çapalanacak yerler bir güzel çapalanır,dört beş gün kızgın güneşe bırakırsın.Toprak yanar ki yanar. Kurur,çatlar,güzelim esmer rengi değişip bozlaşır.Derken suyu bir boca edersin,bir foşurdatıp göllendirirsin,Uff! Haftasına varmadan topraktan yaprak fışkırır,çiçek açar elini değdirdiğin her yer." diyor yazar Nezihe Meriç