Yağmur

Kağıtlar ve yüzüm,
iki kader arkadaşı.
Ne kadar dertli ikisi de hergün.
İsyan ediyorlar onları ıslattığım için...
Bazen mısralar okunmuyor,
bazen birbirine karışıyor yürek mürekkebim.
Bakın bugün üzmeyeceğim sizi,
ıslatmayacağım satırları...
Rimellerim de, acının resmini çizemeyecek yüzüme.
Ben bugün mutluyum...
Aynı gökyüzü ıslattı bizi,
aynı yağmur damlaları değdi tenimize...
Ve o nerede olursa olsun ıslandık ikimizde.
Üşüdük, sırılsıklam olduk.
Ben bugün mutluyum...
O haberdar olmasa da,
bişeyi daha paylaşmış olduk onunla...
Gökyüzü o"na ya da yalnızca bana değil,
bize ağladı...
Gökyüzü bugün bizi "BİZ" yaptı...