Yağmur Yeniden

kırıklarımızı toplar birbirimize bakarız
alevli elleri çekilir mavinin
çekilir yağmurlar kurşunlara benzer
öldürürken aşkı
sevinir ağacın ıslanan yaprakları

boş bir sayfadır hatırlanan
şaşmaz olan
o basit anın parmak uçlarında filizlenmesi
gökyüzüne sarmaşıklar savuran duyuşun ötesinde
gelir konar yanaklarına yeniden
gülümseyen kelebeklerin neşesi

karanlığın çiselediği aklımızı karıştıran
harflere mağlup olmayan duygu tanelerinin
sarılırken sevgiyi tetiklemesi bundan
ve dilimin ucunda
sana araladığım o sonsuzluğun
tökezlemesi kaçırdığım bakışlarımdan

gözlerinin arkasına fısıldadığım
bu yağmur yeniden
toprak kokusuyla uyanan bir çocuğun hayali
camlarına konuk yalnızlığının
heyecanına koşuyor seni izlerken.