Yağmurlu Bir Günde Bir Kadın

Açtı şemsiyesini bir ah çekti kadın
Bir gül boynunu büktü
Kurşuni havada soğuk satırlarda yürüyordu yağmur
Eğildi kadın topuklarına doğru
Şemsiyesi takıldı askısına
Yabancı nemli sözcükler düştü yüreğine
Ayrılık, gözyaşlarını, ah tan başka
Bir şey yoktu
Keder açtı yüzüne
Böyle sözcükleri duymamıştı asla
Düşündükçe sarardı yüzü, soldu bakışları
Her yeri bir sis alevi sardı
Bir deniz gördü orda
Bir kaptan ölmüştü
Dalgaların haykırışı arasında
Ölmek istedi
son giden gemiyle dönmek
Meçhul diyarlara gitmek
Batıyordu denizde gemi
ve yetişemedi kadın
Belki batan onun gemisidir
Yağmurla gelen su açtı yüzünü
Taradı saçlarını
Sildi gözyaşlarını
Batırdı kayığını
Bir şarkı fısıldamıştı ona
Bu yağmurda, bir nağme yok artık havada
Bakınca suya, su berraktı
Daldı bir rüyaya, belki gider bu havva
Uyandı halen deniz kenarındaydı
Gökyüzü ve bulutun aksisi
Yağmurlu bir havada gemi batmıştı
Askı düştü yağışın şiddetinde
Sözcükler kelebek gibi havada kaldı
Yağmurun şiddeti son kayıkları da batırdı
Son dönen gemiyi bırakmadı
Tekrarlandı sözcükler havada,
Yağmur şiddetinde duyulmadı anlamları
Bu yüzden yer edinmedi yüreğinde kadının
Solmuştu, dumanlıydı her yer
Biliyordu kadın, zamanın geçtiğini
Yağmurun getirdiği mesaj acık değildi
Kelebek günün sonunda ölecekti
Şimdi başkası için yağacaktı yağmur
Geçirdi içinden kadın
Ey gönül, yağmuru bitirme
Sözcükler, kayıkları geri getir
Son giden gemide ben olmalıydım
Yağmurla giden kelebek dönmeyecekti
Sözcükler gittiği yağmurla
Düştüğü her yeri gül bahçesiydi adeta
Her damlanın çekirdeği dolanırdı her yerde
Yağmur unsuru haberdardı ondan
Kelebekler uçuyordu gökyüzünde ahenkle
Sözcükler değildi, onlara ritim veren
İçinde sevgiyi yaşatan kadındı bu yağmurlu günde
Zor zamanlarda direnen atlayabilir o denize
Kurtarabilirdi kaptanı kadın
Kadın, boya ve kağıt hamurunda cümlelerle
Sevmişti kaptanı
Göremezdi özlenen günleri artık



02.10.2010
İstanbul