Yakılan Liman Benim Dünyamdı

Bazen bir yer yalnızca bir şehir değildir…

Bazen bir insan, tüm hayatın limanı olur.

Ben o limanda demirlemiştim sana,

Ve sen…

Bir gece vakti yangın yerine çevirdin her şeyi,

Arkanı bile dönmeden.

Sakince gelen hiçbir fırtına yoktur.

Sen de öyle geldin…

Sessizce girdin hayatıma,

Sonra en gürültülü halinle,

En çok sustuğum yerimden vurdun beni.

Ben o limanı inşa ederken

İnançla döktüm temellerine güveni,

Sadakati, sevgiyi, hatta kendimden ödün verdiklerimi.

Her köşesine seni sığdırdım,

Ve insan kendini en çok sığındığı yerden kaybedince

Geriye yalnızca yangın izi kalıyor.

Sen gittin.

Ama giderken yaktın da…

Ardında küle dönmüş umutlar,

Sessiz çığlıklar,

Ve geçmişi bile sarmaya yetmeyen kelimeler bıraktın.

Yakılan liman yalnızca bir aşkın sonu değil,

Benim inandığım dünyaydı.

Seninle kurduğum,

Senin için vazgeçtiğim her şey…

Şimdi boşluğa demirlemiş bir tekne gibi

Rüzgarsız bir denizde savruluyor.

Ne dönecek bir adres kaldı,

Ne de beklemeye mecalim.

Ben, seninle yok olan bir limanda değilim artık.

Ama bil ki…

Beni terk eden sen değildin yalnızca,

Ben de o yangında kendimi yitirdim bir parça.

Ve şimdi hâlâ gözlerim

Küllerin içinden bir kıvılcım arıyor.

Çünkü her yürek biraz liman olur

Ama bazı limanlar bir ömür yanar.

Belki sen unuttun gittiğini,

Ama ben hâlâ yok sayamıyorum kalanları.

Küller içinde oturup geçmişi dinliyorum bazen,

Bir yangının nasıl başladığını değil,

Nasıl büyüdüğünü hatırlıyorum.

Her aşk, bir limana yanaşan gemi değildir.

Bazısı fırtınayı getirir yanında,

Bazısı sahili yok eder.

Sen bendeki tüm karaları da götürdün,

Artık deniz bile sus pus içimde.

Ben sustukça sen unutma diye yazıyorum.

Çünkü bazı yangınlar sadece dumanıyla değil,

Seni unutamayan kalbimle de tüter hâlâ.

Ve bazen, en çok yakılan yerler

En derin sevilmiş yerlerdir.