Yalan

herkes yalandan nefret eder
ama yalancıktan.
çünkü nedendir bilinmez
herkes yalan söyler
gerçeğini kimseler bilmez.
diller seviyorum der
şiirler ölüyorum der
yalan külliyen yalan
uyma,harfiyyen dolan!
acını içine göm
tek gerçeğin ölüm
o da her an yaklaşan.
korkunç soğuk çekmeyen
bazen yalandansa tercih edilen
ama asla istenmeyen.
o da yalan...
neye inanırsan o olur
ben de sensiz huzura inandım.
benim yanında yaşadığım
seninle aldığım nefesten
ferahladığım bile yalan.
söylediğim yalanların
yalan olduğu bile ;
yalan.
tam bir labirent
çıkışı kaçırdım bir kere
artık,
''kurtaran yok mu kurtaran!''
bağırsam ne olur sessiz kalsam ne!
ne olur sen
hey sen
o karanlıkta korkup
üzülüp
gözlerimi kapattığımda
karşımda duran
huzur veren sevgili,
gelsen beni bulsan.
hayalimdeki gibi
gerçeğimde de
karşıma geçip dursan
seni bekliyorum ben...
tüm saatlerim sana kurulu
tüm zamanlarım sana hasret
tüm damarlarımdan kan değil de
sen geçsen,
böyle bir halde yaşayacağım da mı yalan..

var mıdır bu yazdıklarımdan bir şey anlayan,
kim anladım derse bilirim o da kısmen yalan.

herkes kendi aleminde,
keyif çatıyorlar darı ambarında
oysa açlar haberleri yok
huzura aç!
çıkar gütmekle dolu
oysa fedakarlığa aç!

nasıl derseniz öyle olsun
yalanın gözü çıksın,kör olsun
artık şu ihanetlere bir çare bulunsun
insanın geçmişini yokluğa çalan

en büyük hain kim şimdi
zaman mı insan mı?
kim kimi harcıyor bu hayatta.

ey kader külçesi!
değerin beş kuruş etmez
kimse seni yazan...,
elleri olduğu vicdanı olduğu yalan!

ey isyanım!
ey benim kuru kuru yanıp da
sönmek bilmez kor yangınım
neye inandırmıştın ki kendini
şimdi bu kadar kahırlı yürek sahibi
kusacak kadar kötü midesi bulanan
bir başına iki kişilik ağlayan bir haldesin.

intizar etmiyordum
intizar ediyorum.
kimse beni ağlatan
o da ağlasın diliyorum.

hem de içten ağlasın
kalbi kan ağlasın
o kadar ağlasın ki
onun yanında benim gözyaşlarım
yalan kalsın.