Yalnız
akciğerini şafağın zifiri karanlığına
hunharca boyatana kadar
nikotin alıyorsun, çünkü sen
başkalarının intikamlarını bile
kendinden alacak kadar yalnızsın
çünkü seni bir tek
gecenin terk edilmiş hali alıyor koynuna
sevdiğin tüm kadınları
parmak izlerine kadar ezberleyen kalbin
bir sokak köpeği gibi sahipsiz
yol sormuyor nereye gittiğini
şehir umursamıyor şair kesilmiş ellerini
yağmurun dokunduğu havalarda
aşkın kederiyle ıslanmış bir hayatı yürüttün
mevsim bakmıyor yüzüne
bir resmin bile yok kimsenin gözlerinde
çünkü sen terörden dolayı
boşaltılmış bir köy gibi
ıssız bir coğrafya olarak kaldın
ömrünün doğusunda da batısında da
"doğmasam da olurdu" dercesine
söylenirken bile içinde arsız bir yaşama sevinci olsa da
olmayacağını bile bile
devam ettin umut etmeye daima...
şimdi intihar etsen
en fazla
cesedini kaldırır üç beş kişi oysa...