Yalnız

akciğerini şafağın zifiri karanlığına

hunharca boyatana kadar

nikotin alıyorsun, çünkü sen

başkalarının  intikamlarını bile 

kendinden alacak kadar yalnızsın

çünkü seni bir tek

gecenin terk edilmiş hali alıyor koynuna

sevdiğin tüm kadınları 

parmak izlerine kadar ezberleyen kalbin

bir sokak köpeği gibi sahipsiz

yol sormuyor nereye gittiğini

şehir umursamıyor şair kesilmiş ellerini

yağmurun dokunduğu havalarda

aşkın kederiyle ıslanmış bir hayatı yürüttün

mevsim bakmıyor yüzüne

bir resmin bile yok kimsenin gözlerinde

çünkü sen terörden dolayı 

boşaltılmış bir  köy gibi

ıssız bir coğrafya olarak kaldın 

ömrünün doğusunda da batısında da

"doğmasam da olurdu" dercesine

söylenirken bile içinde arsız bir yaşama sevinci olsa da

olmayacağını bile bile

devam ettin umut etmeye daima...

şimdi intihar etsen

en fazla

cesedini kaldırır üç beş kişi oysa...