Yalnız Şehir

Yoktur kapısının ahenkli zili,

Zemininde gül desenli kilimi,

Duyduğu hocanın ezan sesi,

Kaldırımlardır kimi kimsesi.


Güneş çekince kendinden elini,

Varı yoğudur artık ayın gölgesi,

Çekip gidenlerin çıplak ensesi,

Bir de kedi ve köpeklerin sesi.


Buruk gözler uykuya yenik düşünce,

Sokaklar ağlar hep kimsesizliğine,

Ilık rüzgarlar essin ne olur sessizce,

Yapraklar eşlik etsin raksedercesine.



Gözdür sokak lambası kara gecelere,

Rakiptir ay ışığının o eşsiz güzelliğine,

Şahittir camlara akseden hüzünlere,

Hasrettir bir daha dönmeyeceklere.