Yalnızda Sessiz

iyiliğin ruhundan üfleyip mısralarımı
kötülüğün avuçlarına bırakıyorum sessizce

küsüyorum bana itiraf edip
başkalarına karşı inkar ettiğin kırmızı renkli sözlere
küsüyorum çünkü
kırgınlık bahçesinin yağmur kokan topraklarında
ve belki oraya yansıyan ışıklarda
tövbeye koşuyor aşkın
sanki günahmış gibi, hislerin fırlıyor göğe
duası kabul olsun diye adım atıyor gök eline

şimdi diyorum sonra
rüyalarımı hapsettiğim kara yazgılı hikayelerden
yitip giden uykularım
ya senin yanına gelir de
başka alemlere davet ederse gider misin?
ya eksik eksik ama derin derin iç çekip
seni kendi tuzağına çekerse sayıkladıklarım
o zaman diyorum, ne yaparım
inan hiç bilmiyorum

( halbuki ne yana dönsem
gözlerin karşılıyor bedenimi,
sanmıyorum çekip gideceğini )

mavinin gerçekliğinde siyahın bilinmezliğinde
bulutlar okşuyor saç tellerimi
ilk defa içimde izini göremiyorum
işte o zaman çok korkuyorum

birkaç karınca çalışırken gelecek için
cırcır böceği bizim şarkımızı çalıyor
kayıp bir esinti gibi yüzünü serinletiyor
ve benim kalbimin sesini ezberletiyor aşk dizelerine
duymadığın kadar yalana
duydukların kadar gerçeklere sesleniyorsun
harflere tek tek anlam yükleyerek
hırçın kumsallara haykırıyorsun
benden uzak kalamayacağını bile bile gitmek istiyorsun
yapabilir misin bilmiyorum
ama yaparsın diye çok korkuyorum

karmakarışık kara sevdaların romanını okurken
birdenbire
sarı yapraklı sonbaharda, ayrılık haberlerine
kulaklarım şahit oluyor
irkiliyorum
soğuk bir his kaplıyor tüm bedenimi
yağmursuz kalmış toprak gibi hissediyorum sonra
başlıksız kalmış şiir gibi üşüyorum ve de

ben gökyüzüysem eğer yıldızsız
ve topraksam eğer yağmursuz kalmak istemiyorum
ve ben bensem sensiz, yalnız da korkuyorum...

23.05.16