Yalnızlığa Bile Çıkmıyor Adresim
yankısız bir çığlığa karıştı sesim
geceler ıssız sen kokmuyor nefesim
kedim bile suskun bakmıyor yüzüme
yalnızlığa çıkıyor gayrı adresim
hayallerimi verdim sert bir rüzgara
yarıldı kalbim yara üstüne yara
hatıralar göç etti uzak diyara
yalnızlığa çıkıyor gayrı adresim
sensizlik vurmuş fikrim darmadağınık
ne uyku elindeyim ne de uyanık
yüreğim alevlerde gözlerim yanık
yalnızlığa bile çıkmıyor adresim
Gitmek,ayrılmak,uzak düşmek sevdayı bitirmiyor.Aksine daha da alevlendiriyor ve sevda bizimle birlikte yaşıyor ama yaşlanmıyor.Yüreğinize sağlık.Saygılar sunuyorum...
yalnılık ölümden beter ama her adresin yalnızlığa çıkması da yalnızlıktan... şiirinizin kafiye dizilimi ve anlam kaynaşması çok yerinde olmuş. ikisi bir birini ezmiyor, birisi öne geçmiyor. final ise adreslerin artık boş kalması klasik gibi görünse de tam ir final olmuş. klasikten ksatım şu: ilk iki kıtada tekrarlanan mısranın olumsuzunu yapmak. bu bazen kötü bir tat bırakır. ama sizin şiirinizde böyle bir tat yok aksine gayet yoğun ve güzel bir tat var. tebrikler...