Yalnızlığa Fısıltı

Üflerken güllere
Omzumdaki yükün ağırlığını
Duyduğum güneşin fısıltısı
Yalnızlıkta gecenin
Işıltısı
Soğukta donduğum
Ellerimin sızıntısı
Yakıyor rüyayı

Tüy gibi hafif
Gözlerimden ağır
Gelecek kaygısı
Ya da kalbimin
Sevgiye
Bitmeyen saygısı
Susturur yıldızları
Ağlarken bebekler
Parlıyor güneş

Batarken çiçek
Toprağın en dibine
Kök söktürüyor
Sevenine
Pek alışılmadık
Kulak aşinası
Sözcük tamlamaları
Çarpıyor göğsümde

Suratıma jilet gibi
Vurulmuş yaşamak
Kapı gıcırtısından
Ya da yalnızlıktan
Uyuyamamak

Kanadı kırık uçurtmam
Çıtası düşmüş üç beş kuş
Kafamda deli bir sevda
Çocuklar rüyaları seyrediyor
Ufukta

Güneş doğunca
Bitmesi gerekirdi
Bir düşse bu karanlık
Kurtulacağım belki
Gözlerimden
Bir düşse

Ayın üç yüz altmış beşinci günü
Beklediğimden beri
Soldurmadım gülü
Umutluydum hala
Üfledi rüzgar
Döndü gülü
Sustu yaşamak
Yıktı
Ellerini yüzünü
Öptüğüm günü

Yaşamak altıncı ayın altısı
İki bin altı
Şeytanla işbirliği
Ruhumda
Kalp yetmezliği

Vurdu tanrı kırbacını
Kapadı gözlerini
Yıldızlar
Çocuklar
Kadınlar
.
..
...