Yalnızlığa Yatmak

Oturup divana, dirseklerini dayadı pervaza

Uzattı gözlerini bakışlarıyla

Koydu sokağın ta en ucuna



Dedi :" Ey vefasız

Sadece sevme idamın kemendi midir?"

Topladı yanaklarından süzülen yaşları sağ uvucuna

Saydı sabaha kadar bıkmadan

Damlaları bitirdi teker teker

Sordu: " Bu ceza bir tek benim midir?"



Resimler çizdi hatıralardan

Bulutları benzetti

Kırlara çıktı farkettirmeden

En bakir çiçekleri topladı

Yüreğinin her yanına döşedi



Hain bir iklim sardı hemen ardından

Kapkaraya boyadı bulutları

Çamurlu ayak izleri kaldı tuzlu

Ağlamamalıydı

Gidişler zaten hep kusurluydu



Yaklaşan ayak sesleri koydu kaldırımlara

Adım adım dinledi yüreği

Çırpındı durdu

Bir kapı çalsa dedi, bir kapı çalsa

İşte mutluluk buydu, buydu...



Güneşin dalgacı ışığıyla irkildi

Kar düştü damarlarına

Üşüdü

Aynalara dargındı o günden beri

Sırtını döndü pencereye

Artık pervazlara da küskündü



Ne sokağa baktı bir daha

Ne kulak kabarttı

Dün sabah gibi

Geceyi devirip

Bu sabah da yalnızlığına yattı



Turgut UZDU