Yalnızlığım Çok Güçlüdür Benim

Aşk gibi,
Hüzün de başka oluyormuş Kasım'da
Sokak lambaları, mesela
Acı yerleri aydınlatırmış
Yıldızlara rağmen,
Ardından,
Yalnızlık, meğer
Daha erken doğarmış günden

Bu şehirde, bu zamanda
Bir de bana, kendine bak ki
Benim hangi gücüm var
Dayanacak, karşı koyacak,
Yenmiş tırnaklarımla
Titrek ellerim mi dur diyebilecek,
Bu acı kahve tadı
Ölüm karşısındaymışım gibi
Bir afili çaresizlik

Hatta başladı bile ölmeler
En acı teldeki hoş bir seda misali
Acı akıyor içimde,
Umutlarımdan başlayarak
Büsbütün alevler sardı her yanımı
Günbegün eriyorum sonsuzluğa

.....

İleride, eğer ki
Az zararla çıkıp, günlerde yaşarsam
İnanıyorum ki her şey
Geceler, kuşlar, tüm insanlar
Enli dertleri olan insanlar bile
Saygı duracak sapsarı bakışıma

.....

Bu tabi, madalyonun kötü yüzü
Ve bir de, daha kötü yüzü var ki
Yalnızım, çok yalnızım
Yardımcım, sırdaşım yok
Lakin,
Derdim hiç de yalnız değil

Bir kaçış, bir kaçamak da
Yok ki zamanda
Yıllar gökkuşağı gibi
Hemen geçip,
Karışsa göğe,
Günlere gülüşlerim serilse

Ama,
Sonbaharda masum değil
Kış da yalnızlığım konusunda,
Hüzünler hazan yağmurlarında
Milyarlara katlandıkça,
Tatlı şarkı fısıldayan rüzgarlar
Bu yükü kaldıramaz
Toplanıp yok olur tabi,

Kış soğuk oldukça
Mutluluk da üşür,
Sonra, herkes gibi
Çekip gider elbet

Ama aslında, kışı biraz severim
Çünkü, kışın yalnız olmam
Ben sonu acı yalanlara inanıp güldükçe
O ışıl güneş gökte göründükçe
Dostum olur benim badem ağaçları

Kırılgan dallarına oturup
Beraber acımızı düşündükten sonra
Onun ruhu uçar gider bahar gelmeden....


Ve sonra,
Benim yalnız yüreğim
Uçsuz bucaksız savaşlarına
Gardını alır yeniden,
Sonuç; malum,

Neyse ki evvelden tanışığız
Bu acıyla, ve bu yüzden
Yalnızlığım çok güçlüdür benim
Ruhumu çıkartacak gücün
Hakkından gelir de
Beni kendisiyle
Baş başa bırakır
Her gündüz,
Her gece......