Yalnızlığın Adı Başka (2)

Yalnızlığın Adı Başka
Gülgün Aydın

Daima evde yoktur.
masum, naif çocuk;
yanakları al.
Ama içerde ışıkları açık unuturyalnızlığın pencerelerini açık
Aydınlığın adı da yalnızlık
Tüller aralık,
Ampul çıplak!

Tüm duvarlar yine
aydınlık.

O al beniz terk eder yalnızlığını,
Tek bir gölge yoktur evde,
O kapıyı çalarlar, çalarlar....
Cevap;
Evde yokuz evde yokum...
Şaşırtmaz kimseyi.

Menekşe kokulu,
Sahillere bakan o birinci kat,
çıplak ampul,
aydınlık duvar...
Evlerin sessizliğine yaslanır.
kapıda olanlar
Koklar,
Korkarlar nedense
Yalnızlıktandır belki de...

Denize boğulmak
Yağmura ıslanmak
Serine yanmak
Sıcağa
kanmak,
kanamak,
anımsamak düşer.

Onlar da
Sıcağa kanmak isterler öte yandan.
Kalabalıklarda yalnız kalmaya yeltenir;
Beceremezler.

Eski bir ağıttır çocukluklarından kalma
eskitemedikleri yalın bir yansıma...
ay ışığı
aynalar,kırık!



Boz bulanık bir yağmur bastırır,
bir an

Camlar görünmez.

Aşk bastırır.
nefessiz kalır yağmur

Anılar fotoğraflaşır,

Yüzler soluk.

nefesler derinleşir nedense,
Var olma çabası can çekişir,durur....

Tüm anlatılanlar,
Tüm aldatılanlar, sanki yokmuş gibi
Soğur...

Aslında kendilerine aldanmışlardır.
Aşk; sorgular kendini. her daim

yeniden
çalınır kapısı çıplak ampüllü evin,
Rüzgar bastırır girer beyaz duvarlı salona
beyaz duvaklı tül perdeler daha bir nazlı salınır durur

Önce ışıkları söndürür aşk,
Sonra pencereleri açar sonuna kadar
Yağmurları alır içeri,
Islak...
Kucağında okşar ağlayan pervaneleri
Parmakları iyot,
Parmakları tutku,
Parmakları yeşil kokar.
.
Ve bir kırlangıç konar bahara...
Aşk kokar yalnızlık.

4 nisan 2010 istanbul