Yalnızlığın Baş Ağrısı 2

hıncını alamamış bir roman gibi
paralar kendini, yaprak yaprak
savrulur kestirme patikalara
delilikten kaçan zihinlerimiz;
hepsi çok kişilikten muzdarip
tek bir hayata sığdırdıkları için
kırmızıyı, maviyi, yeşili, sarıyı
ve öyle bağlılar ki bu çok renkliliğe
birini silmeye kalksan öteki isyan eder.
bu ruhsuzluk deryası bu yüzden,
bu yüzden katman katman dertlerimiz.

sıvasam kollarımı; kan akacak,
yarım bırakılmışlık hissi cabası...
sıkı giyinsem de örtemem artık
bu yalnızlık, bu açlık...
sövsem de atamam artık
çoktandır kaçak mülteci gibi
vatansız kalmış organlarım eskidi
eskisi kadar acıtamıyorum...

üşürken bile şükrederdim,
yaşadığımı hatırlatan sancılara
eskiden yanılırdım, hem de çok.
herbir etkinin tepkisi vardı,
şimdi tokat yesem bile acımıyor
ve herkes yalan söylüyor şimdi
bütün ağızlar yarım açılıyor
asla ve asla tam değil;
kimsenin gözüne bakamıyorum şimdi
onlar gözlerimin içine bakarak yalan söyledikçe
ve en çok da bunu bir meziyet haline getirdikleri için
en çok ben,
ben utanıyorum!

kutup rüzgarlarına taşıyın beni,
güneş patlamalarını bana verin,
beni sahra çölünde kaybedin,
hayır ümit burnuna sürün beni;
dünyanın sonuna layığım sanki
bir demir atsam bi daha kalkmam
...
bir nefes alsam bi daha bırakmam...