Yalnızlığın Dostluğu

Korkuyla beslendi beden
Hayatın oyunlarına kapadı gözlerini
Düşeş yek'e yenildi
Şah askere boyun eğdi
Hayat cilvesini sundu kadına

Aşktı yaşadığı suali yok sorunun
Yüreğiyle sevişti düşleri
Gök'e haykırdı isyanını
En mahrem acılarını yırttı ruhunda
Dudak kenarına oturan nefret
Gözlerine yerleşen öfke
Ellerinin arasında bastırdığı aşkı
Diline yapışan ah'lar la gecenin kollarına bıraktı kendini


Ve kadın ;
Senden bana kalan sadece bir dörtlük
Dört satıra seni anlatmak kolay değil
Ama dört satırım var
Kıt'a olamadı yapamadım
Senin romanın vardı
Benimse sadece kısa kelimelerden oluşan dörtlüğüm

Ne çok aramışım seni
Kaç gece beklemişim
Kaç gün özlemişim
Karanlığa asmışım düşlerimi
Karanlığa bırakmışım gölgeni
Ayaz rüzgârlarla savaş vermekte şimdi ruhum
Yine yoksun

Ağaçlar dallarını kırıyor
Karanlık yıldızları toprağa ittikçe
Yalnızlık emekliyor nefesi tenimde
Dilimin üstünde geziniyor ateşi
Kuş seslerinin yanında uçuyor yalnızlık !


Damladı gece yüreğine
Yalnızlığı oturdu yanına
Baktı sessizce yüzüne
Dokundu saçlarına
Yüreğini aldı eline


Ve yalnızlık ;
Yüreğinde sızı kalmasın
Yaşların yere akmasın
İçindeki çocuk ölmesin
Dilin yaralamasın şefâf kalbini
Yüreğin emanet bana

Acılar vuruyor yürek sahiline
Düşüncelerin yelken açıyor gök'ün asiliğine
Yalnızlığım olduğuna aldanma
Herkesin en sadık dostuyumdur aslında
Bencillik koydular diğer adımı
Kimse anlamaz beni
Aşkını yaşa düşlerinde
Uyu şimdi küçük kız baş ucundayım bu/gece
İstemesen/de yanı/başındayım...


Yalnızlıkla beslendi ruh
Ne düşeş kaybetti
Ne/de şah askere boyun eğdi
Ne mutluluk acının üstünü örttü
Ne/de acı mutluluğu perdeledi
Yalnızlığının tek dostu olduğunu anladı
Sarıldı geceye gözleri
Yalnızlığın sisli bahçesine
Bıraktı hayâlindeki mutluluğunu
Sessizce kapıldı uykusuna