Yalnızlığın Türküsü

Yalnızca ben yazabilirim bu türküyü.
Davulun ritmi benden olur.
Ezgiler, gece yalnızlıklarını çağrıştırır.
Uyku düşer göz kapaklarına.
İnlersin her nağmede.

Düşmüşsündür ekmeğin derdine.
Türküleri biriktirirsin içerinde.
Kor olursun, bilmezsin.

Bir türkü, bir türkü daha derken
düşersin akşamlara,
rüyalara düşersin,
yalnızlığıma düşersin, bilmezsin.

Tren yollarındaki çığlıklara döner sesim,
Paslı bir demir yığınından çıkan
o acı gıcırtıyı bilirsin değil mi?
İşte , o makamda bu türkü.

Kocamak, geçen yıllara yanmaksa eğer.
Yanıyorum var mı ötesi?
Güneşin saçlarımı kavurduğu,
gözlerimin denize düştüğü yerde yakılmakta bu türkü.
Nasıl yandığımı bilmezsin.

Türküleri, kelimeleri dizerken ard arda
harflerimin tükendiğini bilmezsin.
Nasıl takılırım bağlamanın teline,
Tezene olurum avuç içinde,
Parmaklarını yakarım bilmezsin.

Ancak;
Zurnanın peşrevi işim değildir.