Yalnızlık Alevleri

Ne vakit içlensem yalnızlıktan
Gündüzüme çöker dert akşamları
ve sonsuzluk...
ne ıstırap!
Öyle bir yük ki bu,
Almaz içine kubbe yıkılır mihrap.

Dört bir yanımı sarmış,
hep kılıksız gölgeler.
gölgeler hep gölgeler...
Karanlıktan kopuyor,
Bitmiyor hiç gölgeler.
Gölgeler hep gölgeler...

Yalnızlık kol geziyor karanlık ortasında.
Ölüm kimi bekliyor bu deniz kıyısında?

Fokurdamakta deniz
Deniz kızgın yanacak.
Kaçın gelirse gece deniz bizi boğacak!

Şehir kabına sinmiş ,
Ortalık mahşer yeri.
Hin karanlık kaplamış çepeçevre her yeri.
Geliyor işte bakın karanlığın devleri.
Neyin hesabıdır bu yalnızlık alevleri?
Hiç durmadan yakıyor.
Acımadan yıkıyor.
Birer birer evleri...
Sende mi bırakıp gittin,
Umut bu yürekleri?

Dar ağacıma konmuş yalnız kanatlı kuşlar.
Bitecek elbet bir gün bu mutlak yok oluşlar.

Öylesine kızgın ki şimdi yalnızlığın ateşi
Geceyi gündüz yapar kıskandırıp güneşi
Korkular sinip kalmış
El değmiyor afağa.
Çekin güneşi çekin kıpkızıl bir şafağa!
Çekin güneşi çekin
Yalnız kanatlı kuşlar!
Bitecek elbet yarın bu mutlak yok oluşlar .