Yalnızlık Çağının Çocukları

uzağım, uzaksın, uzak
yabancı kalır, aşk dipsiz bir kuyu
sinmiş yüreklere delice bir acı
bitmez gölgelerin aceleci istilası

aç parantez, hayale kıvrılan sokaklar
sokak uçlarında ılık rüzgâr
rüzgârda fısıldanan sözler var
elleri yorgun, teni yorgun adam ve kadınlar
kapa parantez, soğuk yataklar
bir sigara içimi , aşk bu kadar
nereye gitti görkemli sevdalar

susuyorum, susuyorsun, susuyor
yalnızlık çağının çocukları
kalp kırışıklıklarına rağmen
avuçlarına konan her ayak sesine
suyu gören çiçekler gibi açıldılar
yüreklerini aşan şiirler yazdılar
eksilen yanlar belki tamamlanırlar

benim aşkım, senin aşkın, onun aşkı
önce keyifli naralar
sonra boşluk, hep boşluk var
ofluyor, pofluyor gecenin dolunayı
birazdan başlar kırık düşler ağlayışı
hayallerin üzerinde yürüdük yine
uyudum, uyudun, uyudu
ah! hiç uyandırmasalar


korkuyorum, korkuyorsun, korkuyor
içimizde sakladıklarımızdan
kırık dökük, yoksul, yabansıl tüm anlamlar
sözsüz dualar, yönsüz ibadetler
ve aşksız sevişmelerimizle karanlıklardan
karanlığın soldurduğu gözler
hayal bile edemeyecek kadar uzakta olan
mavi gökyüzünü arıyorlar


özledim, özledin, özledi
yarılsa göğüslerin gönül çeperi
aydınlık
apaydınlık
ömrü özgür bir çocuk doğsa
ışığı kendinden, güneş parçası
sureti kor, içi akkor
hüsne giden sevdaları
yaşasam, yaşasan, yaşasa


yaşa..