Yalnızlık İçine Boy Uzatır

gece yıldızlara ilham gelmişse
siyah üzerine yazdıkları şiir
bahtsız dingin kelimeler taşır
şaşılası bir durum yok

içerden tıkırtılar gelirmiş
korku dudaklarımdan öpermiş
gölgeler dans edermiş
boyum içime ondan uzamış
sirayet edici yalnızmışım
hem de vallahi upuzun
dokuz nesil nüfuz edici
tek tesellim yatıdaki umut

ağlayabilsem Ekim'in prangalı gülüne
on üçüncü ayın doğuşunun şerefine
gün yaprağını düşürecek bozkırın kıraç yalnızlığına
eğninde nefret büyütürken
cennetimi cehenneme döndüren
değişken melamet başka adınmış

güne bakanların toprağa kavuşma vakti
ekim gökyüzünden düşenlerin
kırık yüreğinin akti

Kim ver gülüm der ,derdim depreşir yeniden ölürüm
Al gülüm yaşamı ne fark eder
kâh gölgesinde umutları çürüten
kah san
âh bir insan
gözlerim muğlak sancıları emziren

kafi/r sözler acıtmaz yüreğimi
eylülden kalan bir yazgı var ekime dolanan
gün be gün içimde oylum oylum oyalanan
yanlız anlaşılan
boyumun içime uzaması yine yalnızlığımdan