Yalnızlık Müptelası

Bir oğlan vardı,
Sessiz ve sakin.
Duru bir deniz gibi, engindi gözleri.
Ne yana baksa, bir güzellik görür,
her işi hayra yorar,
Kısmet der
________yürürdü.

Öyle günleri oldu ki
Eline aldığı taşı,
Altın yapmak istedi.
Koca bir kara tüneldi yaşam
Işık çok uzakta,
Belki var,
______ belki yok.
Soğuk fırtınalı,
Gecenin içinde
Tek bildiği yönde
yürümek
_______yürümekti
_______________emeli.

Kaç zaman geçti,
Ne karanlıktan yıldı
Ne kara baykuşların seslerine kandı.
Hep dedi ki;
Ya Rab, sen beni boşa yaratmadın,
Her anımı sana adadım.
Samimi olmadığım anlarda oldu,
Fakat göz yaşları akıttım.
İçimde biriken
Zerre kadar inanç dahi olsa
Bilirim zayi etmezsin.

O kara günlerde
Sığındığım yerdi Yaradan
Şimdi de öyle.
Eğer kendimi bildimse zerre
Allah zikriyle oldum herdem
Ne kadar insansam
O kadar inandım.

Evet yalnızlık dedim ya;
Tek kişilik bir ağıt olur,
Söyleyen çoktur,
Dinleyen birbirini,
Bulmak güç.
Yalnızlık müptelası oldun mu
Tedavi olmak,
Ancak kendini dinlememekle mümkün.
Ben yapabildim mi?
Bu söylediklerim kendime mi?
Evet...
Demek, gene yanlış tedavi?

(Mart 2010)