Yalnızlık Sardı Yüreğimi

Yine yalnızlık sardı bedenimi
Ne yaparsam yapayım dolmuyor boşluğun
İçim acıyor
Anlamıyor kimse beni
Tek başıma oturuyorum buz gibi odamda
Ağladığım duyulmasın diye
Müziğin sesini açıyorum sonuna kadar
Aslında kimsenin umurunda da değil ya ağladığım
Öylesine açıyorum
Sonra elime kâğıt kalemimi alıp
Kan niyetine mısralarımı akıtıyorum
Sana ulaşacak en kolay yolun bu olduğunu anladım en sonunda
Başka türlü olmuyor
Hep senden uzak senin hasretinle yaşanmıyor
Yakında ulaşır sana bu kâğıdım
Mezar başımda gelip oku bu kâğıt eline geçince
Toprağım canlansın senin sesinle
Bileyim senin geldiğini
Beni burada yalnız bırakmayacağını
Şimdi kapatıyorum gözlerimi
Bu mısralar eline geçince unutma gelmeyi
Seni Çook sevdim
Ve seviyorum...