Yalnızlık/Kaderde Vardı Belki
Kaderde vardı belki
Belki de yoktu bilemem ki,
Ama gerçekti yaşanan ve arta kalan
Geriye dönüp de bakan ve gördüğünde senle kalan,
İşte O'ydu belki... Bilemem ki,
Kaderde vardı belki
Başa gelince anlaşıldı, evet kaderde varmış
Taşıyamadın demi o yük ağır geldi...
Sen içindeki senle olsan her daim
Yalnızdın karanlıkta ve seslerin sustuğunda
Çünkü kaderinde vardı senin yalnız yaşamak,
Dök içini, paylaş her bir şeyini
Taşıyamazsın yoksa bitirir seni bu hal
Yalnızsın belki konuşursan yaşarsın sessizliği,
Kaderde vardı belki
Belki de yoktu bilemem ki,
Ama gerçekti yalnız olan yalnız sen
Değilsin bunu bil... Seni duyan BİR/i var...
Şiir de an itibariyle en önem verdiğim nokta konu ve mana, sizin şiirlerinizde de bu kaygıyı görmekten memnuniyet duyuyorum... Şiiri sadece sevgiliye duyulan "özlem, ayrılık, neden terkettin beni, ne olurdu gitmeseydin" bazlı değerlendirenlerin hata yaptığını düşünüyorum... Bunları şiir olarak değil de sızlanış olrak addediyorum... Sanki sevgililer geri gelse ya da terketmeseler ortada şiir falan kalmayacak gibi bir hissiyatı görüyorum...
Neyse bu ön girişin ardından asıl söylemek istediğim olarak, yine benim de yaptığım ve hata olarak düşündüğüm noktalar, -ki ve -de gibi bağlaç ve eklerin şiirin estetiğini bozuyor olmaları, bunlardan mümkün mertebe kaçınmaya çalışıyorum artık... Yine aynı şekilde mısraların uzun tutulması da biliyorum ki anlatılmak isteneni açıklamak gayesi taşımakta ancak bu açıklama gayesinden kaçınıp daha kısa mısralarla, biraz gizem ve biraz okuyucuya anlama gayreti bırakmak lazım... Kör parmağım gözüne gözüne hissiyatı olmamalı...
Şiirinizin olumlu yönlerini en başta söylemiştim, bunlardan tekrar bahsetmeyeceğim... Şiirlere yazılan övgü cümleleri yazana da okuyana da bir katkı yapmıyor...