Yalvarırım

zümrüt gözlerinde
biriktirdiğim,hayat kumbaramdan
dökülüyor umutlarım
yolların mazgalına
perişanlığını izledikçe
içinde bir kartal kıpırtısı
günşlerin kızıl açıyor
yokuşların hayli dikçe
ve telaşların sıçrıyor
kırağı düşmüş saçlarına

elindeki gümüş tesbihinden
fırlayarak etrafa saçılıyor
sabır taşların
ve vuruyor,naifçe
çelişki köprsünün sallanan çürük ayaklarına
kirpiklerinin aralığından
geç/erken,sıkışıyor gözlerim
bir kara tünel g/örüyorum ,sanki o aralıktan
ve o tünelden kurtulmaya ç/alışan bir adam
bırakıveriyor tüm yılgınlığını
ortalığa
ve üstelik bende ona tutunmuşum
düştüğünde düşeceğim
çünkü ona bağlı ipim

insanın sevdiğini kaybetmesi
ne büyük bir acı
bunun ne telafisi var
ne de ilacı

yalvarırım sevgilim
hemen pes etme
bırakma
içindeki yılmaz savaşçının,mücadelesini
beni yokluğunla
dibsiz kuyulara itme
yaşamın bir değerdir benim için
artık anladım
ben çekerim hayatın bütün ceremesini....