Yangın

Sönmeyen saman alevi gibiydi
Ateşin düşürdüğü yangın

Uysal bir geceydi
Yıldızların göz kırpışları,
Karanlığın kalbi gibi ritimli atıyordu
Sessizlik ağır bir yorgan edasıyla
Tüm doğayı örtmüştü
Baykuşun, kurdun ve börtü böceğin
Ağızlarına sanki mil çekilmişti
Ay dinleyecek melodi bulamayışından
Asık bir suratla
Sırtını dönmüştü tüm yeryüzüne

O gece karanlığa diklenen
Şairin cılız mumuyla cesaretlenen
İsyankâr ateş böcekleriydi
Ama zaman,
Bir bir tüm asilerin
Kellesini vurmuştu ve
Gecenin rejimi olan karanlık
Bir kez daha dikte edilmişti
Taa ki
Yangın çığlıkları atılıncaya kadar

Biri hariç
Her bir şey kaçışıyordu
Sağa sola
Öteye beriye

Beyaz tüyleri dumanla grileşmiş
Yanmış patileriyle
Ayakta zar zor duran ama
Kendini yangının koynundan
Birkaç adım öteye atmayı başaran
Köpek yavrusu,
Öylece duruyordu
Belli ki bekliyordu
Anasının ve kardeşlerinin çıkışını
Ve biliyordu ki bu oyun değildi
Gözyaşları süzülürken
Çaresizdi ve yalnızdı

Şair gördüğü an
Yetim kalmış yavruyu
Tüm ateşlere düşman oldu ve
Karanlığı baki kılmak istercesine
Mum ışığını söndürüp
Yarım bıraktı
Ölümün kemirdiği
Mutluluk şiirini

Gece,
Sisli bir karanlığa gömülürken
Güne ise koca bir kül bıraktı