Yaprak Dökümü

Hatırlarım köyümdeki
Toprak damlı evleri
Anam, anne olmadan otururdu
Ocağın başında sacta ekmek
Ve hepimiz daha beş on yaşında
Dünya köyümüzden büyük değidi daha

Bir dokuz kişiydik
Bu koca hayat ağacının dalında
Kimi kopmaya yakınmış
Kimi körpe bir tomurcuk
Biz dokuz can
Dokuz aynı kan
Biz bizdik
Birdik

Ebem vardı ki nuryüzlü
Şimdilerde ne kadar bulunur böylesi
Işık ışık elleri
Eskide kaldı deriz ya iyi olan
Ne varsa
İşte onlardan biri
Temiz pak bir yürekti

İlk düşen yaprağımızdı
Doğa normal çarkını çevirmekte
Zaman hazan zamanı
Koca bir hayatın bitmesi
Ardında büyük bir boşluk ki
Anılarımızla doldurmaktayız
Olmayan bir yanımızı


Her birimiz bir tarafa
Savrulurken
Daha birbirimize doymadan
Hayatın o çetin tokatı
Ensemizde patlarken
Birer birer ayrıldık

Rahmetli derdi hep
Büyük bir mücadele var dışarda
Bunları söylerken içerdeki
Sevgiyle geçecek vakitleri
Harcamıştı bilmeden

Artık Ailenin
Yaprak dökümü hızlanmıştı
Sonbaharın şiddetleri yağmurlarına
Kalmıştı ev.
Herkes kendi yaprak dökümüne
Giderken koca ev
Ruhu uçan bir ceset gibi kalmış
Açık pencerelerinden
İçindeki boşluğu izlemekte


Melik Haker (Eylül 2009)