Yar

Bakma öyle yüzümün çizgilerinin güldüğüne;
Yüreğimde nice yorgun üzüntülerim var.
Dünyanın bütün yükünü sırtıma vurmuşlar,
Olanca direncimi parçalamış, koparmışlar.

Hüzünlü bir gecenin sancısıdır benim çektiğim,
Dünya o kadar acımasız, o kadar zalim ki;
Gölgesi avutuyor, korkutuyor benliğimin her yerini,
Soluyorum, susuzluktan kurumuş yapraklar gibi.

Ben, yazgısı yalnızlığa mühürlenmiş bir şair,
Sense bu yalnızlığa hüküm kuran ilhamsın.
Vuslat bana o kadar yakın, o kadar uzak ki,
Bir bulur, bir yitiririm yüreğimin kıyılarında seni.

Gölgesi avutuyor, korkutuyor yüreğimi,
Vuslatı bekleyen sabahlar olmuyor,
Ağlayan çocuk artık hiç gülmüyor.
Soluyorum, susuzluktan kurumuş güller gibi.

Esmeye gücü kalmayan rüzgarlar gibi,
Yazgısında yalnızlığa mühürlenmiş bir gemiciyim,
Sense etrafımda dönüp dolaşan bir martı.
Vuslat bana o kadar yakın, o kadar uzak ki,
Bir bulup, bir yitiririm çöllerde gördüğüm serap gibi.