Yar Unutamadım

unutursun demiştin...
ne yalan söylim kısmen haklı çıktın
unutuyorum artık
unutuyorum sensizliği
mesela...
evin zilini çalıyorum....
ve
açmanı bekliyorum
sen '' KİM O '' diyecektin
ben ses vermiyecektim
sen kapı deliğinden bakacaktın
ben saklanacaktım
ve sonra
titrek ellerinle telefona sarılıp beni arayacaktın
o zaman kendimi ele verecektim
kızacaktın....
bağıracaktın
ve sonra ..
ÖKÜZ yiyerek boynuma sarılacaktın
sen kızdığında hep öküz derdin
insan sevdiğine öküz dermiş çok sonradan öğrendim

unutuyorum işte yokluğunu

sabah erken kalkıyorum
sanki sen varmışcasına
iki kişilik kuruyorum kahvaltıyı
ve
sana sesleniyorum
sessizliğinde yankılanan sesim
duvarlara çarpıp tokat gibi vuruyor yüzüme
o vakit anlıyorum yokluğunu
halbuki sen kalkacakrın
beni neden uyandırmadın diye fırça atacaktın önce
sonra yumurtaya bakacaktın..
çaya bakacaktın...
ve gülerek '' yine becerememişsin '' diyecektin
sen yumurtayı sulu çayı açık severdin
ama ben hiçbir zaman kıvamını tutturamadım
unutuyorum işte
çoğuna göre ben hayal dünyasında yaşıyorum
onlara şaşıyorum bazen...
gerçek hayat sensizlikle doluyken
NASIL ORDA YAŞAMAMI BEKLEYEBİLİRLERKİ