Yara Mevsimiydi Hayat

nicedir sakinliğimi arıyorum

öfke nöbetlerimin dehlizlerinde

durulacak gibi de değilim

durulmam için bir sebep de bağışlamıyor hayat

bir şey bağışlamadığı gibi

alıp götürdüklerini saysam

en çok

sol yanımdan yaş dökülür

ah bir de sözcüklerin ruhunu alsa diyorum

rahat edeceğiz ikimiz de

aslında

ancak

hangi ocakta dövüldüğünü bilmediğim

bu kadim sözcükler

öyle sağlam ki

ne zemheri

ne de temmuz güneşi tesir ediyor zırhlarına

insan neylesin ki bu gücün karşısında

kaburgalarımdan çoktan geçtim de

etimin

onlardan güçlü tek yanı

yaralarım

sıkça kanar oldu

ve göğsüme

soluksuzca uzanıyor

incitmesem de hiçbirini

kuşların kanatlarına

göveren ağaçlara

dallara ve köklere

ve çiçeklere

özellikle de papatyalara

saydıklarım

ki ben en çok

ayaklarıma dolanan baharlarda kanarım