Yarım Kalan Bir Şiir

Bir şiir yazmak istedim.
İstedim ki her hecesi sen koksun.
Başladım ama bitiremedim GÜLÜM,
Kalemimi kırdılar.
Vicdansızların rüzgârıyla geldi ayrılık bulutu.
Kapattı sevdâ güneşimin önünü.
Ve bizi ayırdılar.
Ve şimdi sen yoksun.
Gönül isimli mutluluk tabutu,
Ölü bir sevdâyı taşırken sinesinde,
Hüznün zifiri karanlığına girdi,
Kaybetti yönünü.

Bir şiir yazmak istedim.
İstedim ki gözlerin ilhâmım olsun.
Sevdâmı çekemeyenler,
Perde çektiler gözüme.
Gözlerini göremedim ne kadar uğraştımsa da.
Yarıda kalan mutluluklarım gibi
Mısralarım da yarıda kaldı.
Hasret tohumu ektiler sözüme.
Seni anlatan duygularım,
Muallâkta kaldı.
Güzel yüzünü gördüğüm rüyâlarım, uykularım
Karanlıkta kaldı.
Aydınlığa hasret şimdi.
Işığı görüp de gözlerini kaybeden âmâ gibiyim
Küçük üzüntülerle dolu bir semâ gibiyim.

Bir şiir yazmak istedim.
Ama yazamadım.
Kalemimi kırdılar.
Seni mısralarımdan ve benden ayırdılar.
Bundan sonra ne şiirlerim tam olacak ne de ben.
Bu şiir yarım kalan mısralardan ibâret.
Bu şair yarım kalan bir bedenden ibâret.
Nokta koymayı çok istedim ama
Bana şöyle öğrettiler;
Yarım kalan cümleye nokta konmazmış.
Gönül ne kadar soğuk olursa olsun
Vicdansızların haset ateşi oldukça donmazmış.